زخم پای دیابتی چیست؟

زخم پای دیابتی یک زخم یا زخم باز است که تقریباً در 15 درصد از بیماران دیابتی ایجاد می شود و معمولاً در پایین پا قرار دارد.

از بین افرادی که دچار زخم پا می شوند، شش درصد به دلیل عفونت یا سایر عوارض مرتبط با زخم در بیمارستان بستری خواهند شد.

زخم پای دیابتی از شایع ترین عوارض بیماران دیابتی است که به خوبی کنترل نمی شود. معمولاً نتیجه کنترل ضعیف قند خون، نوروپاتی زمینه‌ای، بیماری عروق محیطی یا مراقبت ضعیف از پا است.

همچنین یکی از علل شایع استئومیلیت پا و قطع اندام تحتانی است. این زخم‌ها معمولاً در نواحی پا هستند که با ضربه‌های مکرر و احساس فشار مواجه می‌شوند. استافیلوکوک شایع ترین ارگانیسم عفونی است. این بیماری به طور معمول مزمن است و یک رویکرد بین حرفه ای بهترین نتیجه را خواهد داشت.

امروزه دیابت عامل اصلی قطع عضوهای غیر ضربه ای در ایالات متحده است. به طور کلی، حدود 5٪ از بیماران مبتلا به دیابت به زخم پا مبتلا می شوند و 1٪ در نهایت با قطع عضو مواجه می شوند.

آموزش به بیمار در مورد عارضه و نیاز به مراقبت های پزشکی مناسب باعث کاهش خطر عوارض و رعایت مناسب می شود.

زخم پای دیابتی می تواند در هر سنی رخ دهد، اما در بیماران دیابتی بالای 45 سال شایع تر است.

علل زخم دیابتی

علت زخم پای دیابتی چند عاملی است. علل شایع زمینه ای عبارتند از: کنترل ضعیف قند خون، پینه، بدشکلی پا، مراقبت نامناسب از پا، کفش نامناسب، نوروپاتی محیطی زمینه ای و گردش خون ضعیف، پوست خشک و غیره.

حدود 60 درصد از بیماران دیابتی دچار نوروپاتی می شوند که در نهایت منجر به زخم پا می شود. خطر زخم پا در افراد مبتلا به کف پای صاف افزایش می‌یابد، زیرا فشار نامتناسبی در سراسر پا دارند که منجر به التهاب بافتی در نواحی پرخطر پا می‌شود.

افرادی که از انسولین استفاده می کنند، مانند بیماران مبتلا به بیماری کلیوی، چشمی و قلبی مرتبط با دیابت، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زخم پا هستند. اضافه وزن و مصرف الکل و تنباکو نیز در ایجاد زخم پا نقش دارد.

زخم پای دیابتی چگونه ایجاد می شود؟

زخم ها به دلیل ترکیبی از عوامل مانند عدم احساس در پا، گردش خون ضعیف، بدشکلی پا، تحریک (مانند اصطکاک یا فشار) و تروما و همچنین طول مدت دیابت ایجاد می شوند.

بیمارانی که سال‌ها دیابت دارند، ممکن است به نوروپاتی، کاهش یا عدم توانایی کامل در احساس درد در پاها به دلیل آسیب عصبی ناشی از افزایش سطح گلوکز خون در طول زمان، مبتلا شوند. آسیب عصبی اغلب می تواند بدون درد رخ دهد و حتی ممکن است فرد از مشکل آگاه نباشد.

بیماری عروقی می تواند زخم پا را پیچیده کند، توانایی بدن برای بهبودی را کاهش دهد و خطر عفونت را افزایش دهد. افزایش گلوکز خون می تواند توانایی بدن برای مقابله با عفونت احتمالی را کاهش دهد و همچنین روند بهبودی را به تاخیر بیندازد.

پاتولوژی

ایجاد زخم دیابتی معمولاً در 3 مرحله است. مرحله اولیه ایجاد پینه است. پینه ناشی از نوروپاتی است. نوروپاتی حرکتی باعث تغییر شکل فیزیکی پا می شود و نوروپاتی حسی باعث از دست دادن حس می شود که منجر به ترومای مداوم می شود. خشک شدن پوست به دلیل نوروپاتی اتونومیک نیز یکی دیگر از عوامل موثر است. در نهایت ضربه مکرر پینه منجر به خونریزی زیر جلدی و در نهایت فرسایش و تبدیل آن به زخم می شود.

بیماران مبتلا به دیابت همچنین دچار آترواسکلروز شدید رگ‌های خونی کوچک در پاها و پاها می‌شوند که منجر به آسیب عروقی می‌شود که یکی دیگر از دلایل عفونت پای دیابتی است. از آنجا که خون قادر به رسیدن به زخم نیست، بهبودی به تاخیر می افتد و در نهایت منجر به نکروز و قانقاریا می شود.

زخم ها بیشتر در نواحی تحمل کننده وزن مانند سر متاتارس کف پا، پاشنه پا، نوک انگشتان چکشی و سایر نواحی برجسته دیده می شوند.

ارزش درمان زخم پای دیابتی چیست؟

به محض مشاهده زخم، فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. زخم پا در بیماران دیابتی به چند دلیل باید درمان شود:

جهت کاهش خطر عفونت و قطع عضو
برای بهبود عملکرد و کیفیت زندگی
کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی
زخم پای دیابتی چگونه باید درمان شود؟
هدف اولیه در درمان زخم پا، دستیابی به بهبودی در اسرع وقت است. هر چه زخم سریعتر بهبود یابد، احتمال عفونت کمتر است.

عامل کلیدی در درمان مناسب زخم پای دیابتی وجود دارد:

پیشگیری از عفونت
برداشتن فشار از ناحیه، به نام “خارج از بارگذاری”
برداشتن پوست و بافت مرده به نام “دبریدمان”
استفاده از دارو یا پانسمان بر روی زخم
مدیریت قند خون و سایر مشکلات سلامتی
همه زخم ها عفونی نیستند. با این حال، اگر پزشک شما عفونت را تشخیص دهد، یک برنامه درمانی شامل آنتی بیوتیک، مراقبت از زخم و احتمالاً بستری شدن در بیمارستان ضروری است.

پابرهنه راه نروید
چندین عامل مهم برای جلوگیری از عفونی شدن زخم وجود دارد:

سطح گلوکز خون را تحت کنترل شدید نگه دارید
زخم را تمیز و بانداژ نگه دارید
زخم را هر روز با استفاده از پانسمان یا باند زخم تمیز کنید

مراقبین بیمار در مراقبت از تمییز نگه داشتن زخم و کنترل قند خون بیمار نقش مهمی در روند درمان بهتر دارند.

درمان و ارزیابی صحیح زخم

گرفتن شرح حال خوب در مراقبت از بیماران مبتلا به زخم دیابتی حیاتی است. شرح حال باید شامل طول مدت دیابت، کنترل قند خون، سایر عوارض قبلی دیابت از جمله نوروپاتی حسی، سابقه بیماری عروق محیطی، کالوس، زخم قبلی، درمان قبلی و نتیجه باشد. تاریخچه دقیق باید شامل اطلاعات مربوط به کفش و پا نیز باشد.

معاینه بالینی باید شامل بررسی نبض های محیطی پا، بررسی هر گونه ناهنجاری آناتومیکی، وجود پینه، علائم نارسایی عروقی باشد که ممکن است نشان دهنده ریزش مو، آتروفی عضلانی و محل زخم باشد. همچنین وجود چرکی، دلمه و شواهد نوروپاتی را با معاینه ارزیابی کنید.

مشارکت ترکیبی متخصص پا، متخصص غدد، پزشک مراقبت های اولیه، جراح عروق و متخصص بیماری های عفونی بسیار سودمند است. این فعالیت ارزیابی، درمان و عوارض زخم پای دیابتی را بررسی می‌کند .

متداول‌ترین بررسی‌های آزمایشگاهی انجام شده در هنگام ارزیابی زخم شامل قند خون ناشتا، سطح هموگلوبین گلیکوزیله، پانل متابولیک کامل، شمارش کامل خون، سرعت رسوب گلبول‌های قرمز و پروتئین واکنش‌گر است.

مدیریت مناسب زخم

برای بهبودی بهینه، زخم‌ها، به‌ویژه آنهایی که در پایین پا قرار دارند، باید از بار خارج شوند. ممکن است از بیماران خواسته شود که از کفش مخصوص پا، یا بریس، قالب‌های ریخته‌گری تخصصی یا استفاده از ویلچر یا عصا استفاده کنند. این دستگاه ها فشار و تحریک ناحیه زخم را کاهش داده و به تسریع روند بهبودی کمک می کنند.

علم مراقبت از زخم در ده سال گذشته پیشرفت چشمگیری داشته است. فکر قدیمی “اجازه دهید هوا وارد آن شود” اکنون برای درمان مضر است. ما می‌دانیم که زخم‌ها و زخم‌ها سریع‌تر بهبود می‌یابند و خطر عفونت کمتری دارند، اگر آن‌ها را پوشانده و مرطوب نگه داریم. استفاده از بتادین با قدرت کامل، پراکسید، گرداب و خیساندن توصیه نمی شود، زیرا ممکن است منجر به عوارض بیشتر شود.

استفاده از دارو و پانسمان
مدیریت مناسب زخم شامل استفاده از پانسمان و داروهای موضعی است. این محصولات از نرمال سالین تا محصولات پیشرفته مانند فاکتورهای رشد، پانسمان زخم و جایگزین‌های پوستی را شامل می‌شود که نشان داده شده است در بهبود زخم پا بسیار موثر هستند.

برای بهبود زخم باید گردش خون کافی در ناحیه زخم وجود داشته باشد. متخصص پا ممکن است آزمایش ارزیابی مانند مطالعات غیرتهاجمی را تجویز کند و یا با جراح عروق مشورت کند.

مدیریت گلوکز خون
کنترل دقیق قند خون در درمان زخم پای دیابتی از اهمیت بالایی برخوردار است. همکاری نزدیک با پزشک یا متخصص غدد برای انجام این کار، بهبودی را بهبود می بخشد و خطر عوارض را کاهش می دهد.

گزینه های جراحی
اکثر زخم های غیر عفونی پا بدون جراحی درمان می شوند. نمونه‌هایی از مراقبت‌های جراحی برای برداشتن فشار روی ناحیه آسیب‌دیده شامل تراشیدن یا برداشتن استخوان(ها) و اصلاح ناهنجاری‌های مختلف مانند انگشتان چکشی.