لکنت زبان در کودکان

انسان از طریق تکلم مقاصد خود را به دیگران می فهماند .کودک با اولین جملات ساده راه ارتباط با اطرافیان رابرقرار می کند. لکنت زبان در کودکان نوعی اختلال دائمی یا موقتی تکلم است که به صورت تکرار، مکثهای طولانی و ممتدگویی صداها، سیلابها با کلمات بروز میکند. کودک از تولید صداها به طور عادی عاجز است و آنها را به طور غیرطبیعی و نامناسب ادا می کند.

شدت لکنت زبان در کودکان مختلف یکسان نیست و به دو صورت کلونیکی و تونیکی مشاهده می شود. در حالت کلونیکی،عضلات تکلمی، بیشتر به ارتعاش در می آیند و کلمه را چندین بار تکرار میکند.

در حالت تونیکی، فرد بر اثر انقباض حرکتی دستگاه گویایی و برای تلفظ یک کلمه چند ثانیه دچار وقفه می شود. و به شدت به خود فشار می آورد تا آنکه به صورت ناگهانی کلمه را بیان میکند.

کودکان آلکن در بیان برخی حروف و کلمات مشکلات بیشتری دارند. مثل ب پ م و نیز حروفی که با حرکت زبان ادا می گردند؛ مثل ت ث س ط برای الکانها مشکل است.

علائم و نشانه های کودکان آلکن

1_ گوشه گیری مهمترین علائم و نشانه ی لکنت زبان در کودکان است که بر اثر آن کودک، احساس حقارت می کند و ساکت و آرام در گوشه ای می نشیند. از طرح هرگونه پرسش خودداری می کند و در نتیجه استعداد هایشان شکوفا نمی شود. مراقبین کودک بهتر است طوری رفتار کنند که آنها صحبت کنند و آنها را همراهی کنند.

2_کودکان الکن هنگام صحبت کردن بسیاری حرکات کمک کننده می پردازند و بدان وسیله مقصد خود را بیان می کنند. این موارد حرکات غیر طبیعی چشم، فشردن عضلات پیشانی، لرزش شانه، حرکات اضافی سر و گردن، تغییر در حالت چهره، انقباض شدید عضلات صورت، بهم زدن سریع پلک ها، اخم کردن و تکان دادن دست ها و پاها می شود.

3_ کودکان الکن در حضور جمع دچار هیجان می شوند و بر شدت لکنت آنها افزوده می گردد. این عده در مواجهه با افراد برجسته و سرشناس دچار هیجان بیشتری می شوند و تکلم برای آنان مشکل تر می گردد. از این رو کودکان الکن در موقعیت های اضطراب آور و هیجان انگیز و در حضور جمع نمی توانند پاسخ صحیح ای به سوالات بدهند.

علائم دیگری مثل تکرار یا کشیده صحبت کردن غیر عادی صداها و مکث های غیر عادی در تکلم، بیان کلمات با فشار و دشواری، ترس، اضطراب، ناامیدی و یأس، عدم اعتماد به نفس، افت تحصیلی، اختلال خواب و احساس خستگی نیز در برخی الکن ها مشاهده می شود.

علل لکنت زبان

شناخت علل لکنت زبان برای ادامه درمان ضرورت دارد. به طور کلی علت لکنت زبان را در عوامل عضوی، عوامل کنشی و عدم غلبه ی طرفی مغز دانست.

1_ عوامل عضوی : در این حالت وجود ضایعاتی در مغز یا در قسمت های مختلف دستگاه گویایی ممکن است کودک را از تکلم عادی باز می دارد. ضایعات مغزی ممکن است در دوره ی قبل از تولد بر اثر عواملی نظیر بیماری های عفونی مادر، عکس برداری به وسیله اشعه ایکس و اختلالات متابولیکی مادر پدید آید.

در لحظه ی تولد نیز بر اثر ضربه های وارد شده بر جمجمه ی نوزاد همچنین در دوره ی بعد از تولد مسمویت ها، سوء تغذیه و ضربات وارد بر سر کودک موجب لکنت زبان می شود

2_عوامل کنشی: لکنت زبان گاهی اکتسابی است و عاملی غیر عضوی موجب پیدایش آن می شود. بر اثر مشکلات اجتماعی و محیطی نظیر ناراحتی های روانی، ترس شدید، خجالت کم رویی، احساس ناامنی، تنبیه شدید کودک به وجود می آید.

مواردی مانند جدایی کودکان از والدین در سنین کودکی، نزاع و اختلاف والدین، تبعیض قائل شدن بین فرزندان و سختگیری والدین موجب لکنت زبان در کودکان می شود.

3_ عدم غلبه ی طرفی مغز: هرکدام از نیمکره های مغز فرمان ها را در جهت مخالف اعضای بدن می فرستد. افرادی که از نیمکره ی سمت راست بدن استفاده می کنند نیمکره چپ مغزشان فعال تر است.

اگر بخواهند کودک چپ دست را با زور به نوشتن و کار کردن با دست راست وادار کنند، یا برعکس موجب پیدایش لکنت زبان می شود.

از این رو مراقبین کودک بهتر است اعضای غالب بدن کودک را به دقت بشناسند و بر اساس آن، آموزش لازم را آغاز کنند.

درمان لکنت زبان

درمان لکنت زبان تدریجی است و درمان در سنین پایین تر نتایج مطلوبی دارد. نخست حروف و کلمات غلط و ناموزون به حروف و کلمات درست تغییر یابد.

دوم ناراحتی ها و نگرانی روانی آلکن کاهش یافته، یا از بین برود.

سوم اعتماد به نفس در آلکن ایجاد و نقویت شود و از گوشه گیری و احساس حقارت رهایی یابد.

چهارم رفتار اطرافیان با آلکن بهبود یافته، دیگران او را تحقیر و تمسخر نکنند.

پنجم اختلالات عصبی و ضایعات جسمی او تحت درمان قرار گیرد.

ششم آلکن از رژیم غذایی خاصی استفاده کند و از غذاهای تند و محرک استفاده نکند.